6 Şubat; Saat dörtonyedi

(depremde hayatını kaybeden çocuklara saygıyla…)

sesin nerede düştü, akşamki sesin
ezilmiş bükülmüş, kan ter içindesin
zemheriden çıktın da gül bahçesinde misin
şubatın neresinde ellerin çocuğum
kan içindesin
kan içinde nefesin
güller açmış alnında boncuk boncuksun
demirden mi betondan mı soldu
o gül yüzün,
ve karanlığın
ve çığlığın
ve kimsesizliğin
kar içindesin çocuğum
kar içindesin
parklar sokaklar
ve ben
ve biz utandık
annenin çığlığı
gözlerindeki salıncak ipi utandı
küçüğüm…
sesin nerede kaldı..!
hangi düşte takıldı soğumuş yüzün,
sesin nerede kaldı
nur içindesin
boğulsam çağlayanında yüzünün
hiçbir iklimde açmayan çiçekler gelse
mor parmaklarında pas tutmuş soğuk olsam   
kapkara düşer önüme utancım
kapkara sallanıp durmaktayım
dursam, ölsem çocuğum
paramparça olsa dünya
sesini arasam
ve bulsam
ve yeni çıkan ayda sarılsam sana sıkı sıkı…
hiçbir düşe sığmaz son gülüşlerin
ve çığlığın…
gözlerindeki sabır bizi kahreylesin.