Teselli değil, plan dünyanın sonu değil...

Biz bu kulüpte ne başkanlar gördük... Pertev Molay, Gazcı Erol (Özışıkçılar), Ali Ulvi Kiremitçiler, İskender Mesudiyeli ve herşeylerini kulüplerine adayan diğerleri. Parasız kaldılar, kimseye avuç açmadılar, dairelerini işyerlerini sattılar, bu tarihsel kulübü yönettiler, kimseye el açmadan. Hele hele İstanbul'a hiç. Koca KSK'ın, "Paranın adresi sorulmaz. Nereden gelirse gelsin, nereden bulunursa bulunsun" anlayışıyla Erdal Acar'a en kritik zamanda teslim edilişini görmek de varmış kaderde. İkiye bölünmüştü yönetim, Erdal'cılar ve diğerleri... Kesenin ağzı açıldı ya, duyan geldi, pazarlanan geldi. Ersin Aydın, Kamran Agayev, Çağlar Birinci, Serkan Kurtuluş, Onur Kıntaş, Engin Baytar, Berkay Can Değirmenci, Amisulashvili, Zeki Korkmaz, Tugay Kaçar, Mehmet Akgün, Mehmet Eren Boyraz, Tayfun, Ömer Can, Ali Say, Ali Kemal Özden, Gökhan Ünal, Djiby Fall, Taha Balcı, Necati Ateş. İstediğin kadar takviye yap Sonra Kvesiç, Kovalchuk, Abdel Diarra, Efe Halil Özaslan, İbrahim Kaş, Tisdell gibi, Süper Lig'de bile yıldızlaşmış ama, ununu elemiş, eleğini duvara asmış futbolcular. İsim var ama cisim yok. Kaf- Kaf bir acı gerçekle daha yüzleşti: "PTT Birinci Lig'de başarıya aç oyuncularla mücadele edilir...". Ve teknik adam hataları... KSK hep, "Ahbap çavuş" ilişkilerinden kaybetti. Camiadan yetişmiş diye Cüneyt Dumlupınar'ı getirdiler, hayal kırıklığı çıktı, Kayserilileri doldurdu takıma, 5 maçta 6 puan toplayabildi. Kemal Özdeş geldi, 9 maçta 8 puan alabildi. Ve arada sırada KSK'li olduğu hatırlanan Hüseyin Hamamcı geçti dümene, o da iki maçta sıfır çekince, taraftar temsilcilerinin gözdesi Yusuf Şimşek'e bel bağlandı. "Türk insanı unutur" derler, doğruymuş, Şimşek'in Antalya maçı öncesi takımı bırakıp gidişi de unutulmuştu. O da fos çıktı, Türkiye'de bir sezonda 5 teknik adam değiştirip 45 futbolcu oynatarak rekor kıran KSK, sonunda pırıl pırıl, çalışkan, değerli bir hoca buldu ama, tren kaçmıştı. Zirveye oynayan takımları yenen, direnen yeşil-kırmızılıların İzmir'de tehlikeli bölgedeki 1461 Trabzon'a 3-2, Y.Malatya'ya 1-0, Denizispor'a 3-1 yenilmesi zaten sonu hazırlayan skorlardı. Tolungüç için geç kalındı Soner Tolungüç Karşıyaka'yı toparladı ama, kurtuluş için zaman yoktu. Ve Birinci Lig'in 13 yılla en kıdemlisi Kaf-Kaf 2. Lig'e düştü. Ama dünyanın sonu değil, pes etmek yok. Öncelikle 14 Mayıs'ta yapılacak kongrede Karşıyaka'yı yürekten seven kişilerin oluşturacağı bir yönetim işbaşına gelmeli. Ayrıca son 4 maçta takıma 8 puan kazandıran Soner Tolungüç'le anlaşmaya varılır, altyapıdan yetişen ve herkese parmak ısırtan genç kaleci Erhan Erentürk ve Battal Demirbilek gibi gerçek evlatlarla yürünürse ve iyi bir yönetim kurulabilirse, felaket gibi görünen bu son, yarının güçlü KSK'sini yaratma fırsatını sunuyor. Ama altyapıya şimdiye kadar göstermediğimiz özeni göstermek şartıyla. Moral bozmayalım, yararlanalım. Ve son sözümüz belediyelere Düşmana tepki olarak kurulan 104 yıllık şanlı Karşıyaka'nın düşmesinde İzmir Belediyelerinin rolü de yadsınamaz. Bakın liglere, kent, ilçe takımlarının hepsi belediyeler sayesinde ayakta kalıyor. Bursa, Konya, Antalya, Erzurum belediyesine bakın, hepsi takımlarının büyük desteğiyle ayakta kalıyor. Öteye gitmeyin, Manisaspor'un şampiyonluğunda aslan payı Belediye Başkanı Cengiz Ergün'ün. Yapmıyorsunuz, yaptırmıyorsunuz da. Utanç çukurları olarak duran Karşıyaka-Göztepe statları kentin değil, sizin ayıbınız. Karşıyaka Kulübü'nün geleceği o stattaydı ama, ona da engel oldunuz, bitirdiniz. Yardım etmiyorsunuz bari gölge etmeyin.

ERKİN USMAN (YENİ ASIR GAZETESİ)